محصولات سوخاری

شنیتسل , یکی از محبوب ترین خوراک های گوشتی است که در آلمان طرفداران بسیار زیادی دارد . این غذا را می توان با انواع مختلف گوشت نظیر گوساله , گاو یا مرغ  آماده کرد , در صورتی که گوشت مورد استفاده , گوشت قرمز است , باید از قسمت دنده بدون استخوان و بسیار نازک باشد. در تهیه شنیتسل , گوشت را هم میتوان با پودر سوخاری پوشاند و در روغن سرخ کرد و هم میتوان در روغن سرخ کرد سپس آن را در پودر سوخاری غلتاند و یا اینکه بدون نیاز به پودر سوخاری سرو کرد . بطور کلی شنیتسل را می توان بسته به موقعیت جغرافیایی , به اشکال و روش های مختلف تهیه کرد , اما پایه و اساس تمام آن ها مشابه است . محبوب ترین و پرطرفدارترین نوع شنیتسل , وینر شنیتسل بود که توانست شنیتسل را به این مرحله از محبوبیت برساند . این نوع شنیتسل به طور سنتی از گوشت گوساله تهیه شده و با پودر سوخاری پوشانده می شود , سپس در کنار لیمو ترش و سیب زمینی سرخ کرده سرو می شود . این نوع شنیتسل در اصل , یک استیک بود که همراه سیب زمینی سرو می شد , نکته جالب توجه این است که اصالت وینر شنیتسل نه آلمان بوده و نه اتریش . اسناد و مدارک , گواه این را می دهند که ریشه این نوع شنیتسل در سنت های رومی وجود داشته است , خوراک معروفی به نام ” کوتولتا آلامیلانز ” در ایتالیا وجود دارد که مشابه شنیتسل تهیه می شود.

از همان بدو ورود به فرهنگ غربی اروپا , موفق شد به طعم های مختلف و متنوع غلبه کند و بین کلی خوراک های خوشمزه , عرض اندام کند , امروزه این خوراک آن قدر جا افتاده و محبوب شده که میتوان گفت در فروشگاههای همه کشور ها می توان حضور آن را شاهد بود , اما نکته مهم این است که بسیاری از علاقمندان به این خوراک پرطرفدار , اطلاعات خاصی از این خوراک ندارند و نمی دانند ریشه این غذا به کدام کشور تعلق دارد

مورخان حوزه تغذیه و آشپزی در تحقیقات خود دریافته اند که ریشه واژه شنیتسل به زبان آلمانی برمی گرد و از فعل ” دی شنیتس ” در زبان آلمانی به معنای اسلایس کردن یا برش زدن گرفته شده است . اگر به مناطق مختلف آلمان سفر کنید و با خانواده های بومی آن ها دیدار و گفتگو داشته باشید , شما را به یکی از معروف ترین خوراک هایشان میهمان میکنند که ” ماندل شنیتن ” نام دارد که ریشه این غذا نیز مشابه شنیتسل است

مورخان و کارشناسان در تحقیقات خود به این نتیجه رسیده اند که پخت شنیتسل به قرن یکم قبل از میلاد مسیح برمی گردد و تمرکز آن بر قاره اروپا بوده است , اما پس از قرون وسطی , شنیتسل موفق شد از طریق مهاجران به کشورهای دیگر هم راه یابد و از حالت انحصار سرزمین های آلمان خارج شود , تا جایی که توانست در شمال ایتالیا و اتریش نیز نفوذ پیدا کند و به جزیی از فرهنگ غذایی آن ها تبدیل شود . جالب است بدانید که ماده اصلی شنیتسل در آن دوران , گوشت گوساله بوده است .

اکنون نیز در تمام رستوران هایی که وینر شنیتسل سرو می شود  تنها با گوشت گوساله آماده می شود , نه چیز دیگر . در اواسط دهه ۱۸۰۰ میلادی , مهاجران زیادی به ایالت تگزاس در آمریکا مهاجرت کردند . دراین منطقه گوشت گاو به مراتب بسیار زیادتر از گوشت گوساله و خوک بود .

حضور مهاجران آلمانی و معرفی شنیتسل به ساکنان تگزاس باعث شد تا شنیتسل دراین ایالت نیز به یکی از محبوب ترین خوراک ها تبدیل شود , اما به دلیل فراوانی گوشت گاو , آلمانی ها خلاقیت به خرج دادند و این خوراک را با گوشت گاو تهیه کردند . با گذشت زمان , همین مساله در مورد گوشت مرغ نیز مصداق پیدا کرد و شنیتسل مرغ هم کم کم جای خود را باز کرد , اما حالا محبوبیت این خوراک , جهانی شده است و در کشورهای آسیایی  ازجمله ایران , ژاپن , هند و … نیز طرفداران خود را پیدا کرده است

ناگت مرغ  یا لقمه‌ مرغ یک محصول فراوری شده از گوشت مرغ است که برای تهیه‌اش سینه مرغ را چرخ کرده، در آرد سوخاری  یا خمیرابه می‌غلتانند و سپس در روغن سرخ کرده یا تنوری می‌کنند. رستوران ها معمولاً برای ناگت‌های خود را در روغن های گیاهی  مانند روغن نارگیل  سرخ می‌کنند.

به احتمال زیاد اولین ناگت در بین تمامی انواع ناگت که به بازار مواد غذایی و سوپر مارکت‌ها راه پیدا کرده است ناگت مرغ بوده است. این ناگت در دهه 1950 برای اولین بار توسط رابرت سی بیکر که دانشمندی در حوزه تغذیه بود و در دانشگاه کرنل یکی از معروف ترین دانشگاه‌های آمریکا مشغول به تدریس بود به نوعی اختراع شد و با  تواضعی که داشت آن را به صورت ثبت نشده به عنوان یک فرایند پژوهشی در اختیار عموم قرار داد و اجازه داد هرکس هرطور که می‌خواهد و به هر شکلی که دوست دارد آن را بپزد. در نهایت در سال 1979 تایسورن فوردز دستور پختی با نام مک ناگت مرغ به رستوران‌های زنجیره‌ای مک دونالد ارائه کرد و همین موضوع باعث فراگیری آن در سرتاسر جهان شد.

جالب است بدانید که بزرگ ترین ناگت مرغی که بشر موفق به تولید آن شده است، 23.2 کیلوگرم وزن داشت و ابعاد آن ۰٫۹۹ و ۰٫۶۱ متر بود که توسط رستوران‌های زنجیره‌ای  امپایر کوشر پخته شد و به ثبت رسید و تا به امروز جهان ناگتی بزرگ تر از این به خود ندیده است.

با توجه به این که ناگت خریداری شده چه نوع ناگتی باشد، مواد اولیه و رسپی آن نیز متفاوت خواهد بود اما پوشش رویی ناگت که تردی و خوشمزگی آن را دوچندان می‌سازد اصولا از یک دستور تهیه و مواد اولیه یکسان در انواع ناگت بهره می‌برد. این مواد اولیه عبارت است از آرد سوخاری، پیاز، نشاسته اصلاح شده گندم، نمک، ادویه‌جات، روغن مخصوص سرخ‌کردنی و فیبر گندم که هر کدام گوشه ای از این طعم دلپذیر را کامل می‌کنند.

ناگت مرغ یکی از پر طرفدار ترین ناگت در دنیا به شمار می‌آید، فرآورده ای از گوشت مرغ می‌باشد و در بیشتر مواقع برای تولید آن از گوشت سینه مرغ استفاده می‌شود. علت این که از گوشت سینه مرغ برای تهیه ناگت مرغ استفاده می‌شود این است که، این قسمت از گوشت مرغ به نسبت سایر قسمت‌ها زودتر پخته می‌شود و زمانی که شما برای سرو غذا عجله دارید لازم نیست زمان زیادی را متحمل شوید تا ناگت مغز پخت شود. این ناگت معمولا با 5 دقیقه حرارت دیدن آماده مصرف می‌شود و برای سرو عموما از کمی سس مایونز یا کچاپ و گوجه استفاده می‌شود.

فِلافل یا فَلافل خوراکی است ویژه کشورهای عربی و آن گِرده‌هایی از نخود یا باقلای خیس خورده و کوبیده شده‌است که در روغن سرخ می‌شود و با نان و چاشنی‌های تند صرف می‌شود. در یمن به فلافل باجیه گفته می‌شود.

پیشینه: همه منابع اتفاق نظر دارند که فلافل غذایی است از سواحل شرقی و جنوبی دریای مدیترانه اما دربارهٔ خاستگاه دقیق و معنی واژه فلافل نظرات مختلفی وجود دارد. در ایران این غذا به عنوان یک خوراکی لبنانی شناخته می‌شود؛ اما به نظر می‌رسد فلافل از مصر به شامات و عراق رسیده باشد. داستانی وجود دارد حاکی از این که اول بار قبطیان (مسیحیان مصر) برای ایام روزه‌داری و پرهیز از گوشت فلافل را درست کرده‌اند؛ البته سندی در این باره وجود ندارد. فرهنگ لغات قبطی به انگلیسی کلمه فلافل را «دارای باقلای بسیار» معنی می‌کند. اما در مصر تنها در شهر اسکندریه نام این خوراکی فلافل است​و در نقاط دیگر طعمیه خوانده می‌شود. این نامِ مصری نیز با طعم و مزه هم ریشه است و می‌توان آن را لقمه طعم‌دار لذت ببرد.

ترکیبات: امروزه در بیشتر کشورهای دنیا از جمله ایران فلافل از نخود کوبیده درست می‌شود. در فلافل‌فروشی‌های ایران برای طعم‌دار کردن آن از تخم گشنیز، زیره و کمی سیب‌زمینی پخته استفاده می‌شود. در کشورهای عربی معمولاً از گشنیز تازه استفاده می‌شود و رنگ فلافل کمی سبز می‌شود. رنگ درون طعمیه که به جای نخود با باقلا درست می‌شود، کاملاً سبز است.

برای چاشنی فلافل از سس‌هایی بر پایه حمص استفاده می‌شود که اغلب تند هستند. به جز این، گذاشتن فلافل در نان پیتا همراه با کاهو و دیگر تره‌بار سالادی، یک روش متداول برای سِرو خیابانی آن است. این خوراکی در مصر به عنوان صبحانه مصرف می‌شود. فلافل در شکلهای مختلف توپی، سکه‌ای یا حتی به صورت سوسیس‌های کوچک درست می‌شود و برای شکل‌دادن به آن قالبهای مخصوص وجود دارد.

در کشورهای غرب آفریقا غذای مشابهی با لوبیا درست می‌شود که آکارا نام دارد.